PayXeL

Pole magnetyczne ujawnia się – zależnie od układu odniesienia – bądź jako elektryczne, bądź jako magnetyczne, bądź równocześnie objawiają się jego oba oblicza. Wokół ładunków zawsze obserwuje się przynajmniej jedno z tych pól. Tak więc istnieje jedno pole elektromagnetyczne. Jeśli jest ono zmienne, to rozchodzenie się tego pola jest procesem falowym – falą elektromagnetyczną.Falę elektromagnetyczną
można traktować jako przenoszenie drgań pola elektromagnetycznego od jednego punktu przestrzeni do drugiego. Podobnie wygląda obraz fal mechanicznych, polegających na przekazywaniu drgań cząstek ośrodka od jednej cząstki do drugiej. Istotna różnica między falami mechanicznymi a falami elektromagnetycznymi polega na tym, że do rozchodzenia się fal mechanicznych, np. dźwięku, potrzebny jest ośrodek materialny, natomiast fale elektromagnetyczne nie wymagają obecności ośrodka i mogą rozchodzić się również w próżni.
Fale elektromagnetyczne mogą być wytwarzane w sposób naturalny lub sztuczny, wymagający udziału człowieka. Mogą się różnić długością fali, a więc i częstotliwością, natomiast wspólną cechą jest ta sama wartość prędkości rozchodzenia się w próżni. Gdy fale elektromagnetyczne rozchodzą się w jakimś ośrodku, wtedy na ogół prędkość rozchodzenia będzie różna dla fal o różnych długościach. Pojawiają się więc różnice w rozchodzeniu się fal. Różnice między falami elektromagnetycznymi o różnych częstotliwościach uwydatniają się szczególnie wyraźnie w wytwarzaniu i wykrywaniu promieniowania elektromagnetycznego. Stąd właśnie pochodzi idea podziału całego widma elektromagnetycznego na szereg zakresów. Kryterium podziału stanowią właściwości promieniowania, a także sposoby jego wytwarzania i detekcji. Nie należy się spodziewać dokładnych granic każdego z zakresów widma i podane liczby są w znacznej mierze umowne. Granice dotyczą w zasadzie częstotliwości, gdyż długość fali zależy również od właściwości ośrodka. Jeśli jednak podaje się długości fali ograniczające każdy zakres, to odpowiadają one próżni.Widmo fali nie jest ograniczone ani od dołu, ani od góry, a poszczególne zakresy zachodzą na siebie. Fale o częstotliwościach najmniejszych nazywa się - ze względu na wykorzystanie – falami radiowymi.

FALE RADIOWE
Ich zakres rozciąga się do długości fali ok. 30 cm. Fale radiowe obejmują tak szeroki zakres widma, że w praktyce celowe okazało się rozróżnienie wśród nich fal długich, średnich, krótkich i ultrakrótkich. Fale radiowe powstają wskutek drgań elektronów w antenie nadajnika. Nie widzimy ich, ani nie słyszymy. Przy wysyłaniu tych fal można jednak układać je w specjalny „wzór”, który po dotarciu do naszej anteny umożliwia nam oglądanie programu telewizyjnego lub słuchanie muzyki w radiu.

Fale długie i średnie
Fale długie [1000-2000m] i średnie [200-600m] ulegają dyfrakcji na wzgórzach. Dlatego radio będzie je odbierać nawet w dolinach.
Fale UKF – są używane do przekazywania wysokiej jakości programów stereofonicznych. Są to fale ultrakrótkie o długości fali od jednego do kilkunastu metrów.

Fale UHF – są stosowane do przekazywania obrazów telewizyjnych. Prawie nie ulega dyfrakcji na wzniesieniach. Dlatego ich odbiór można uzyskać tylko wtedy, gdy między nadajnikiem a odbiornikiem nie ma przeszkód.
Mikrofale są bardzo krótkimi falami radiowymi. Ich zakres to 1mm – 1m. Są stosowane w radarach [o długości 3 cm] i do komunikacji satelitarnej, Wykorzystuje się je również do przesyłania sygnałów telefonicznych po całym kraju i w niektórych zabiegach leczniczych [diatermia]. Pewien zakres mikrofal jest silnie pochłaniany przez żywość. Pochłanianie fal wytwarza ciepło, ponieważ fale niosą energię. To zjawisko zostało wykorzystane w kuchenkach mikrofalowych.
Z mikrofalami graniczy zakres fal zwanych podczerwienią, ciągnący się aż do fal świetlnych. Promieniowanie o długości fali większej od długości fali światła czerwonego, aż do 1 mm to właśnie promieniowanie podczerwone. Promieniowanie to niekiedy – i niezbyt precyzyjnie- nazywa się promieniowaniem termicznym. Wysyłają je na przykład rozgrzane ciała stałe o temperaturze niższej od 5000C. [płyta lub drzwiczki kuchni węglowej, gorący palnik kuchenki gazowej]. Jako detektorów [urządzeń do wykrywania] promieniowania podczerwonego używa się zwykle różnego rodzaju układów, które zmieniają swoje właściwości pod wpływem zmian temperatury [np. detektor Golaya działa na tej zasadzie, że ciśnienie w zbiorniczku z gazem wzrasta pod wpływem oświetlenia go promieniowaniem podczerwonym]. Gorące przedmioty, takie jak piecyki, żelazka czy kaloryfery, wysyłają promieniowanie podczerwone. W rzeczywistości prawie wszystkie ciała wysyłają trochę podczerwieni. Promieniowanie wywołane jest szybkimi drganiami cząsteczek. Gdy temperatura cząsteczek wzrasta, fale podczerwone stają się coraz krótsze. Gdy ciało jest rozgrzane „do czerwoności”, niektóre fale są już tak krótkie, że mogą być zarejestrowane przez ludzkie oko.
Najkrótsze fale świetlne – promieniowanie fioletowe, graniczą z tzw. nadfioletem, którego długość fali wynosi od 0,4 μm do 10 mm. Światło słoneczne zawiera dużo promieniowania nadfioletowego, ale nasze oczy nie potrafią go wykrywać. Dzięki niemu uzyskujemy opaleniznę. Jednakże zbyt duża stawka może uszkodzić oczy i skórę. Niektóre substancje chemiczne po pochłonięciu promieniowania nadfioletowego świecą. Zjawisko to nazywane jest fluorescencją. To właśnie fluorescencja stanowi sekret dających „bielszą biel” proszków do prania. Proszki te pochłaniają promieniowanie nadfioletowe ze światła słonecznego. Zawarte w nich substancje świecą powodując